„Biblia Jana Timmana (100 Endgame Studies You Must Know)” trochę namieszała w szachowej kompozycji.
Minski i Didukh zostali zesłani w „czeluście pikieł”, a Jan Rusinek postanowił swoim artykułem („Verbal comments are important and needed”) zdobyć „Olimp szachowej kompozycji” czyli Chess Study Art.
I do tego nie trzeba mieć cohones, czuć bluesa czy być jak Tommy Lee Jones w „Ściganym”, bo pochyleni nad
szachownicą mężczyźni nie przypominają samców alfa.
I sprytnie Jan Rusinek otwiera w tekście furtkę do publikacji, uzależniając to, że jest on „strong composer” (cokolwiek to znaczy) od opinii takiego, łasego na pochlebstwa, „naczelnego redaktora (cenzora)”, którym jest Serhiy Didukh (zagorzały rzemieślnik).
Samo zadanie (poprawka czy wersja) niestety nie jest porywające, a dual 3. Ka4? d1Q+ lub 3… Nxe4 psuje
wrażenie, ale całość to ciekawa publicystyka (zasłona dymna ?) z wątpliwą szansą na bardzo ciepłe przyjęcie,
bo w Chess Study Art (i nie tylko tam) dominuje sarkazm i ostracyzm (uboczny efekt skrywanego: zakompleksienia, megalomanii i hipokryzji).
Last edited 1 miesiąc temu by Marek Kwiatkowski
Marek Kwiatkowski
28 dni temu
Jan Rusinek w swoim artykule namawia do komentowania zadań innych twórców.
Oto jego komentarz (annotated by Jan Rusinek) do wybitnej (prawie arcydzieło) pracy Marka Halskiego:
eg.org.ua/chessgame/halskim-4700-32d2c4/
W niepotrzebnym wariancie 12… Kb8 jest mat w jednym posunieciu 13. Qb7#, którego Jan Rusinek niestety nie widzi czym ośmiesza siebie, i niestety również to nieprawdopodobne zadanie.
Dlaczego ta praca jest prawie arcydziełem? W tego typu wybitnych kompozycjach patrzy sie na wszystko (principles) i fakt, że wstęp ucieka hetmanem spod bicia nie bedzie tutaj mile widziany (próba 1. Rb4+? jest z dualami!). Dlatego genialny Marku Halski rozważ wersję startując od drugiego posunięcia Rd7+. I wtedy to będzie Twoje drugie arcydzieło, a „wielcy” twórcy mogą tylko, z zazdrości, obgryzać paznokcie.
„Biblia Jana Timmana (100 Endgame Studies You Must Know)” trochę namieszała w szachowej kompozycji.
Minski i Didukh zostali zesłani w „czeluście pikieł”, a Jan Rusinek postanowił swoim artykułem („Verbal comments are important and needed”) zdobyć „Olimp szachowej kompozycji” czyli Chess Study Art.
I do tego nie trzeba mieć cohones, czuć bluesa czy być jak Tommy Lee Jones w „Ściganym”, bo pochyleni nad
szachownicą mężczyźni nie przypominają samców alfa.
I sprytnie Jan Rusinek otwiera w tekście furtkę do publikacji, uzależniając to, że jest on „strong composer” (cokolwiek to znaczy) od opinii takiego, łasego na pochlebstwa, „naczelnego redaktora (cenzora)”, którym jest Serhiy Didukh (zagorzały rzemieślnik).
Samo zadanie (poprawka czy wersja) niestety nie jest porywające, a dual 3. Ka4? d1Q+ lub 3… Nxe4 psuje
wrażenie, ale całość to ciekawa publicystyka (zasłona dymna ?) z wątpliwą szansą na bardzo ciepłe przyjęcie,
bo w Chess Study Art (i nie tylko tam) dominuje sarkazm i ostracyzm (uboczny efekt skrywanego: zakompleksienia, megalomanii i hipokryzji).
Jan Rusinek w swoim artykule namawia do komentowania zadań innych twórców.
Oto jego komentarz (annotated by Jan Rusinek) do wybitnej (prawie arcydzieło) pracy Marka Halskiego:
eg.org.ua/chessgame/halskim-4700-32d2c4/
W niepotrzebnym wariancie 12… Kb8 jest mat w jednym posunieciu 13. Qb7#, którego Jan Rusinek niestety nie widzi czym ośmiesza siebie, i niestety również to nieprawdopodobne zadanie.
Dlaczego ta praca jest prawie arcydziełem? W tego typu wybitnych kompozycjach patrzy sie na wszystko (principles) i fakt, że wstęp ucieka hetmanem spod bicia nie bedzie tutaj mile widziany (próba 1. Rb4+? jest z dualami!). Dlatego genialny Marku Halski rozważ wersję startując od drugiego posunięcia Rd7+. I wtedy to będzie Twoje drugie arcydzieło, a „wielcy” twórcy mogą tylko, z zazdrości, obgryzać paznokcie.