Genrikh M. Kasparyan (1910 – 1995) 763 zadań ułożonych z czego aż 245 niepoprawnych.
Ponieważ ilość zadań niepoprawnych jest tak ogromna i dotyczy bardzo szerokiego grona kompozytorów nasuwa się prosty wniosek, że jest tego jakaś ogólna przyczyna.
Moim zdaniem, tą przyczyną jest groźba, a właściwie jej wyłączenie z procesu myślowego tych twórcow. Brak
logicznego i prawidłowego automatyzmu szachowego „ruch-groźba” przy konstruowaniu i sprawdzaniu zadań
spowodował, że poprawność stała się dla nich nieosiagalna (loteryjna).
Nie ma to odniesienia do aranżacji rozwiązania (z czym nawet najlepsi sobie nie radzą).
Marek Kwiatkowski
5 miesięcy temu
Dane odnośnie poprawności zadań (studia) wszystkich arcymistrzów FIDE (19).
Podaję: nazwisko, rok urodzenia, ilość zadań, niepoprawne.
Przepraszam, ale pominięty został Bron 1909, 482, 119 (rok urodzenia, ilość zadań, w tym niepoprawnych).
Według „Československý šach 1/2021 (Emil Vlasák)” około 35% zadań (czyli ponad 30 tysięcy!) jest niepoprawnych (HHdbVI). Dla arcymistrzów jest to niewiele mniejszy procent.
Marek Kwiatkowski
5 miesięcy temu
Bardzo dobrym, bo pouczajacym przykładem w tym temacie (Jak opisywać studia?) jest praca Jana Rusinka z
Ceskoslovensky Sach 2022 (Rusinek-wybrane-studia.pdf; nr 110), gdzie spektakularne 5. Kh3!! rozpoczyna
subtelny marsz białego króla do pola c5. Zaskakująco, autor po 14. Gb7 kończy nagle kontrowersyjnym tekstem:
„Teraz białe wygrywają na wiele sposobów przechodząc królem na pole c5.” Ta pozycja (główna linia!) w TB jest
wygrana w ponad 100 posunięciach (możliwa końcówka BB/S) co wytknął sędzia (Michal Hlinka), nie wyróżniając
tej pracy.
Jednak obydwaj mylą się, bo wygrywa czysta (jedyna) i skończona (bez TB) kontynuacja: 14… Wh6 15. Kc3 Wf6
16. Kb4 Rf4+ 17. Kc5 Rc4+ 18. Kb6 Ke6!? (18… W:c8 19. G:c8 +-) 19. S:d6! (19. B:d6? W:c8 =) +-.
Inne posunięcia niż 15. Kc3 to strata czasu, bo biały król ma najkrótszą drogę do b4 tylko przez c3, i żeby wejść na to pole, pozostałe białe bierki (Gb8, GB7, Sc8) muszą być dokładnie na tych polach, czyli każde ich odjeście, wymaga powrotu.
P.S. To jest mój ostatni wpis na tej stronie, bo nie będę pisał sam do siebie. Próbowałem napisać coś na „english” wersję ale nie ukazało się.
Dziękuję za ciekawy wpis o nie wyróżnionym studium Jana Rusinka. Zamiast 18…Ke6!? można jeszcze zagrać 18…Rb4+ 19.Kc6 Rc4+ 20.Kd7 z wygraną. Komentarz w wersji angielskiej już dodałem.
Może jeszcze inna możliwość to: 18…Rb4+ 19.Kc6 Rxb7 20. Bxd6+ +- z końcówką KGS/K i myślę, że takiego zakończenia sędzia już by raczej nie kwestionował. Nawiasem jest to ciekawa (może nawet rozsądna) inicjatywa sędziego, żeby podważać kończenie gry tematycznej przez skomplikowaną pozycję TB (tablebases).
Chociaż Jan Rusinek poszedł o krok dalej (sztafeta ?) i w werdykcie „PZSZach 2023” poszerzył to o nietematyczną grę poboczną, co niestety kłóci się z jego powyższym artykułem, gdzie pisze on: „Opis rozwiązania musi mieć rozsądne rozmiary. Inaczej będzie „niestrawny”.”
W tej kwesti TB to dobrodziejstwo.
Last edited 5 miesięcy temu by Marek Kwiatkowski
Marek Kwiatkowski
5 miesięcy temu
W tym artykule (jak-opisywac-studia.pdf) Jan Rusinek powołuje się na, dla niego wielki, autorytet jakim jest
Genrich Kasparian (1910 – 1995). Pisząc używa nawet zwrotów „my” a nie „ja”. W zbiorze zadań Jana Rusinka
(Rusinek-wybrane-studia.pdf) w pozycji 3 jest zadanie, które prosiłoby o przypomnienie nazwiska tego wybitnego twórcy, żeby uniknąć posądzenia o plagiat. To, że Jan Rusinek ma „wyżebrane” wsparcie (wersja Didukha) nie upoważnia do tego, żeby pominąć autora wcześniejszej i najlepszej wersji tego pomysłu (Kasparjan).
Jan Rusinek dodał autorów poprzednich prac (Rusinek-wybrane-studia.pdf – pozycja 3).
I wydaje się, że teraz wygląda to prawie dobrze, z wyjątkiem niepotrzebnie zamieszczonej wersji Didukha. Jeżeli już, to wystarczyło tylko wspomnieć o niej, tak jak o poprzednich pracach (dzieło Kaspariana).
Serhiy Didukh zdewastował, w oparciu o swoje, wątpliwe poczucie piękna (megalomania, egocentryzm, hipokryzja), wiele cennych prac.
Jeżeli nie będzie jakiejś reakcji, to kiedyś AI (sztuczna inteligencja) zdewastuje resztę, bo będzie myślała (cokolwiek to będzie dla niej znaczyć), że tak trzeba.
Dlaczego wersja Didukcha jest niepotrzebną, wręcz toksyczną w tym cennym zbiorze zadań?
Jan Rusinek musiał znać piękne (artystyczne) dzieło Kaspariana i dlatego umiejętnie zrobił wszystko, żeby róznica pomiędzy tymi studiami była możliwie jak największa. Stąd jego, jest to niezwykle bogata w treść, efektowna strategiczna praca.
Wersja Didukha cofa to i staje gdzieś w połowie pomiędzy tymi pracami i właściwie nie wiadomo czy jest wersją zadania Rusinka czy Kaspariana.
A jak Serhiy Didukh potrafi zdewastować inne bardzo cenne dzieło, to kolejnym przykładem jest znana nam i uwielbiana piękna (historyczna!) praca: Vasily Platov & Mikhael Platov; 1st PR Rigaer Tageblatt 1909 . Jego wersja (eg.org.ua/chessgame/platovv-platovm-0011-34h3f3-v/) wzbudza estetycznne i moralne torsje.
Brak szacunku do innych i ich prac niestety jest tolerowane i nakręcane przez wielu wybitnych twórców (Chess Study Art).
Marek Kwiatkowski
5 miesięcy temu
A teraz odniosę sie do samego tekstu „Jak prezentować studia?”, a z niego cytat: „Na początek podkreślmy, że te zasady nie są sztywne i różni kompozytorzy czy sędziowie mogą mieć i mają nie zawsze takie same zdania na ten temat i mają do tego pełne prawo! Tu opisujemy tylko pewne zasady, którymi my się kierujemy (i też nie zawsze i nie dogmatycznie!). Należy z szacunkiem podchodzić i do innych opinii i sposobów opisywania rozwiązań.„.
I właściwie ten cytat to asekuracyjny (i tego sie trzymajmy!) wstęp do następujących po nim „anachronizmów”. Nie chcę szukać innych określeń, ale teksty Jana Rusinka („my” czyli kto?), oraz werdykty, czy decyzje (np. dopisanie sie jako współautor do nieżyjącego kompozytora), do szczęśliwych nie należą. I to jest delikatne podsumowanie tego tekstu. I lepiej nie róbmy z tego zagadnienia.
Genrikh M. Kasparyan (1910 – 1995) 763 zadań ułożonych z czego aż 245 niepoprawnych.
Ponieważ ilość zadań niepoprawnych jest tak ogromna i dotyczy bardzo szerokiego grona kompozytorów nasuwa się prosty wniosek, że jest tego jakaś ogólna przyczyna.
Moim zdaniem, tą przyczyną jest groźba, a właściwie jej wyłączenie z procesu myślowego tych twórcow. Brak
logicznego i prawidłowego automatyzmu szachowego „ruch-groźba” przy konstruowaniu i sprawdzaniu zadań
spowodował, że poprawność stała się dla nich nieosiagalna (loteryjna).
Nie ma to odniesienia do aranżacji rozwiązania (z czym nawet najlepsi sobie nie radzą).
Dane odnośnie poprawności zadań (studia) wszystkich arcymistrzów FIDE (19).
Podaję: nazwisko, rok urodzenia, ilość zadań, niepoprawne.
Korolkov 1907, 441, 126
Kasparyan 1910, 763, 245
Fritz 1912, 564, 236
Nadareishvili 1921, 359, 137
Nestorescu 1929, 303, 163
Krikheli 1931, 220, 72
Dobrescu 1933, 469, 268
Pogosyants 1935, 2198, 697
Afek 1942, 401, 61
Kralin 1944, 438, 146
Bazlov 1947, 324, 97
Rusinek 1950, 241, 125
Gurgenidze 1953, 1048, 342
Ryabinin 1958, 171, 15
Becker 1959, 600, 87
Pervakov 1960, 400, 48
Sochnev 1961, 322, 96
Minski 1969, 613, 13
Nielsen 1975, 207, 5
Dane na: XII 2020 roku z 93839 zamieszczonych zadań w Harold van der Heijden Endgame study database HHdbVI.
Przepraszam, ale pominięty został Bron 1909, 482, 119 (rok urodzenia, ilość zadań, w tym niepoprawnych).
Według „Československý šach 1/2021 (Emil Vlasák)” około 35% zadań (czyli ponad 30 tysięcy!) jest niepoprawnych (HHdbVI). Dla arcymistrzów jest to niewiele mniejszy procent.
Bardzo dobrym, bo pouczajacym przykładem w tym temacie (Jak opisywać studia?) jest praca Jana Rusinka z
Ceskoslovensky Sach 2022 (Rusinek-wybrane-studia.pdf; nr 110), gdzie spektakularne 5. Kh3!! rozpoczyna
subtelny marsz białego króla do pola c5. Zaskakująco, autor po 14. Gb7 kończy nagle kontrowersyjnym tekstem:
„Teraz białe wygrywają na wiele sposobów przechodząc królem na pole c5.” Ta pozycja (główna linia!) w TB jest
wygrana w ponad 100 posunięciach (możliwa końcówka BB/S) co wytknął sędzia (Michal Hlinka), nie wyróżniając
tej pracy.
Jednak obydwaj mylą się, bo wygrywa czysta (jedyna) i skończona (bez TB) kontynuacja: 14… Wh6 15. Kc3 Wf6
16. Kb4 Rf4+ 17. Kc5 Rc4+ 18. Kb6 Ke6!? (18… W:c8 19. G:c8 +-) 19. S:d6! (19. B:d6? W:c8 =) +-.
Inne posunięcia niż 15. Kc3 to strata czasu, bo biały król ma najkrótszą drogę do b4 tylko przez c3, i żeby wejść na to pole, pozostałe białe bierki (Gb8, GB7, Sc8) muszą być dokładnie na tych polach, czyli każde ich odjeście, wymaga powrotu.
P.S. To jest mój ostatni wpis na tej stronie, bo nie będę pisał sam do siebie. Próbowałem napisać coś na „english” wersję ale nie ukazało się.
Dziękuję za ciekawy wpis o nie wyróżnionym studium Jana Rusinka. Zamiast 18…Ke6!? można jeszcze zagrać 18…Rb4+ 19.Kc6 Rc4+ 20.Kd7 z wygraną. Komentarz w wersji angielskiej już dodałem.
Może jeszcze inna możliwość to: 18…Rb4+ 19.Kc6 Rxb7 20. Bxd6+ +- z końcówką KGS/K i myślę, że takiego zakończenia sędzia już by raczej nie kwestionował. Nawiasem jest to ciekawa (może nawet rozsądna) inicjatywa sędziego, żeby podważać kończenie gry tematycznej przez skomplikowaną pozycję TB (tablebases).
Chociaż Jan Rusinek poszedł o krok dalej (sztafeta ?) i w werdykcie „PZSZach 2023” poszerzył to o nietematyczną grę poboczną, co niestety kłóci się z jego powyższym artykułem, gdzie pisze on: „Opis rozwiązania musi mieć rozsądne rozmiary. Inaczej będzie „niestrawny”.”
W tej kwesti TB to dobrodziejstwo.
W tym artykule (jak-opisywac-studia.pdf) Jan Rusinek powołuje się na, dla niego wielki, autorytet jakim jest
Genrich Kasparian (1910 – 1995). Pisząc używa nawet zwrotów „my” a nie „ja”. W zbiorze zadań Jana Rusinka
(Rusinek-wybrane-studia.pdf) w pozycji 3 jest zadanie, które prosiłoby o przypomnienie nazwiska tego wybitnego twórcy, żeby uniknąć posądzenia o plagiat. To, że Jan Rusinek ma „wyżebrane” wsparcie (wersja Didukha) nie upoważnia do tego, żeby pominąć autora wcześniejszej i najlepszej wersji tego pomysłu (Kasparjan).
Marku, czy możesz podać kod FEN studium Kaspariana, o którym piszesz?
Z bazy Didukha
zadanie Cordesa: https://eg.org.ua/chessgame/cordesh-3011-33h1h4/
praca Kaminera: https://eg.org.ua/chessgame/kaminers-3110-22h2h4/
dzieło Kaspriana: https://eg.org.ua/chessgame/kasparyang-4040-22h1h4/
wersja Rusinka: https://eg.org.ua/chessgame/rusinekj-4310-44g1g4/
wersja Didukha: https://eg.org.ua/chessgame/rusinekj-4310-33h2h4-v/
Jan Rusinek dodał autorów poprzednich prac (Rusinek-wybrane-studia.pdf – pozycja 3).
I wydaje się, że teraz wygląda to prawie dobrze, z wyjątkiem niepotrzebnie zamieszczonej wersji Didukha. Jeżeli już, to wystarczyło tylko wspomnieć o niej, tak jak o poprzednich pracach (dzieło Kaspariana).
Serhiy Didukh zdewastował, w oparciu o swoje, wątpliwe poczucie piękna (megalomania, egocentryzm, hipokryzja), wiele cennych prac.
Jeżeli nie będzie jakiejś reakcji, to kiedyś AI (sztuczna inteligencja) zdewastuje resztę, bo będzie myślała (cokolwiek to będzie dla niej znaczyć), że tak trzeba.
Dlaczego wersja Didukcha jest niepotrzebną, wręcz toksyczną w tym cennym zbiorze zadań?
Jan Rusinek musiał znać piękne (artystyczne) dzieło Kaspariana i dlatego umiejętnie zrobił wszystko, żeby róznica pomiędzy tymi studiami była możliwie jak największa. Stąd jego, jest to niezwykle bogata w treść, efektowna strategiczna praca.
Wersja Didukha cofa to i staje gdzieś w połowie pomiędzy tymi pracami i właściwie nie wiadomo czy jest wersją zadania Rusinka czy Kaspariana.
A jak Serhiy Didukh potrafi zdewastować inne bardzo cenne dzieło, to kolejnym przykładem jest znana nam i uwielbiana piękna (historyczna!) praca: Vasily Platov & Mikhael Platov; 1st PR Rigaer Tageblatt 1909 . Jego wersja (eg.org.ua/chessgame/platovv-platovm-0011-34h3f3-v/) wzbudza estetycznne i moralne torsje.
Brak szacunku do innych i ich prac niestety jest tolerowane i nakręcane przez wielu wybitnych twórców (Chess Study Art).
A teraz odniosę sie do samego tekstu „Jak prezentować studia?”, a z niego cytat: „Na początek podkreślmy, że te zasady nie są sztywne i różni kompozytorzy czy sędziowie mogą mieć i mają nie zawsze takie same zdania na ten temat i mają do tego pełne prawo! Tu opisujemy tylko pewne zasady, którymi my się kierujemy (i też nie zawsze i nie dogmatycznie!). Należy z szacunkiem podchodzić i do innych opinii i sposobów opisywania rozwiązań.„.
I właściwie ten cytat to asekuracyjny (i tego sie trzymajmy!) wstęp do następujących po nim „anachronizmów”. Nie chcę szukać innych określeń, ale teksty Jana Rusinka („my” czyli kto?), oraz werdykty, czy decyzje (np. dopisanie sie jako współautor do nieżyjącego kompozytora), do szczęśliwych nie należą. I to jest delikatne podsumowanie tego tekstu. I lepiej nie róbmy z tego zagadnienia.